หากนึกถึงความทรงจำในวัยเด็กๆ ของคนรุ่นราวสัก 30-40 ปีขึ้นไป ก็คงจะนึกถึงของเล่นคลาสสิกต่างๆ ที่เป็นของเล่นไทยพื้นบ้านที่เล่นกันได้อย่างสนุกสนานกันในกลุ่มเพื่อนๆ เช่นลูกข่างไม้ ตีห่วง ม้าก้านกล้วย อีโบ๊ะ อีดีด ของเล่นไม้ ฯลฯ ซึ่งของเล่นเหล่านี้สะท้อนถึงรากเหง้าทางวัฒนธรรม และความเป็นอยู่ได้อย่างดี

ซึ่งของเล่นหรืออุปกรณ์การเล่นแบบไทยๆ ดังกล่าวเหล่านี้เป็นสิ่งที่ประดิษฐ์ หรือสรรค์สร้างกันได้ง่ายๆ โดยใช้เพียงอุปกรณ์ต่างๆ ที่หาได้ในท้องถิ่นเช่นเกมส์ไม้ ของเล่นไม้ต่างๆ ที่นำเอาไม้จากกิ่งไม้หรือต้นไม้ฉำฉา ต้นมะขามมาทำเป็นลูกข่างไม้ ม้าก้านกล้วยสามารถใช้ต้นกล้วยที่ล้ม หรือต้นกล้วยเก่าๆ ที่ถูกตัดออกไปมาประยุกต์ทำได้เป็นต้น

โดยเมื่อเราเติบโตขึ้นมาเป็นวัยผู้ใหญ่ หรือช่วงวัยที่ไม่ได้อยู่ในหมู่บ้านหรือืท้องถิ่นเดิม อาจจะมาใช้ชีวิตทำงานอยู่ในเมือง หรือไม่ได้ผูกพันอยู่กับสถานที่กับกลุ่มเพื่อนในวัยเด็กแล้ว เมื่อมีโอกาสหรือได้เห็นถึงอุปกรณ์ ของเล่นไทยในกาละ หรือโอกาสต่างๆ เช่นเมื่อได้ไปเยือนพิพิธภัณฑ์ของเล่นโบราณ หรือได้เห็นเด็กๆ ในกลุ่มต่างๆ ที่เป็นเด็กตามชานเมือง หรือต่างจังหวัดที่ใช้ชีวิตอยู่ในเมือง หรือแม้กระทั่งเมื่อเราขับรถไปเยือนยังสถานที่ต่างๆ ในต่างจังหวัด โดยเฉพาะตามหมู่บ้านไกลๆ หรือสถานที่ท่องเที่ยวที่มีชุมชนสมัยเก่าอยู่ใกล้ๆ ก็ทำให้เราได้หวนนึกถึง หรือได้ระลึกถึงความทรงจำในวัยเด็กแบบที่เราได้เล่นสนุกมาได้เป็นอย่างดี

แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม รากเหง้าความเป็นไทย อัตลักษณ์ไทย สามารถถูกสื่อหรือทำให้ภาพลักษณ์นี้ชัดเจนด้วยศิลปะวัฒนธรรม การละเล่น การแสดง วิถีความเป็นอยู่ ภาษา และยังรวมถึงอุปกรณ์ข้าวของต่างๆ ดังเช่นของเล่นแบบไทยเราที่ไม่เหมือนที่ใดๆ ในโลก และมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวในแบบของเราเอง จึงควรเป็นที่อนุรักษ์ จัดแสดง และควรถูกผลักดันให้มีหลักสูตร รายการ หรือการสอนที่เป็นมาตรฐานทั้งภาคเอกชน ภาครัฐ และสื่อสังคมออนไลน์ต่างๆ ไว้เป็นมาตรฐานและสืบสานต่อไปอีกตราบนาน เพื่อไม่ให้น้องๆ เด็กๆ รุ่นหลังต้องฟังแต่เรื่องเล่าเพียงวาจา หรือในความทรงจำของผู้ใหญ่ แบบเรา แล้วต้องนึก และจินตนาการตามไปเอง